استرس ما شهرنشین‌ها پایانی ندارد. یک روز خبر از آب و هوای آلوده است و مرگ برخی از هموطنان، روز دیگر خبر از پخش برنج‌های آلوده در سطح شهر و روز بعدش هم آلوده بودن آب به نیترات یا آمیخته بودن فرآورده‌های لبنی به وایتکس. این گرفتاری در کنار هم آشکارا نشان می‌دهد حالا دیگر شهرنشینان به‌ناچار باید بسوزند و بسازند. برخی از این گرفتاری‌ها فقط البته گویا سوختن است و ساختن در کار نیست.

چند وقتی است که از سوی متخصصان تغذیه درخصوص غلظت و وجود وایتکس در شیر و آب هشدار داده می‌شود که این موضوع خطرناک است. این تذکر جنجال‌های بسیاری برپا کرد و تاکنون واکنش‌ها نسبت به آن ادامه دارد. جالب اما اینجاست که مسوولان دولتی در مصاحبه‌هایشان هرگونه احتمال را درباره آلوده بودن آب و شیر صفر می‌کنند. برخلاف انکار مسوولان دولتی، این شایعات به اندازه‌ای برای مردم جدی شد که گویا شیر را از سبد مصارف روزانه‌شان کنار گذاشته‌اند. بنا بر اعلام برخی رسانه‌های خبری، تردید و نگرانی مردم درباره سلامت شیرهای خوراکی تا حدی بود که تقاضا برای این کالا پایین آمد و درنتیجه کاهش 20 درصدی تولید شیر سال جاری را در پی داشت.

رویگردانی نسبی مردم از خرید شیر، عده‌ای از تولیدکنندگان را به این صرافت انداخت که راز سربه‌مهر ترکیب شیر با افزودنی‌های عجیب و غریب را افشا کنند. به گفته این عده، برخی تولیدکنندگان فرآورده‌های لبنی برای بقا در عرصه تولید، حاضرند جوش‌شیرین، آب‌آهک و حتی وایتکس به شیر اضافه کنند. آن گونه که از شواهد و قراین برمی‌آید، وایتکس تنها مهمان ناخوانده شیر نیست، بلکه به‌تازگی وزیر بهداشت، درمان و آموزش پزشکی اعلام کرده که به آب تهران هم وایتکس اضافه می‌شود.

خانم وزیر اصرار دارد اطلاعات ما درباره آلودگی آب تهران درست است و این آب برای زنان باردار و کودکان شیرخوار مضر است. علاوه بر او، «کاظم ندافی»، مدیرکل سلامت محیط و کار وزارت بهداشت ضمن تایید این موضوع گفته: «حد مجاز نیترات در آب شرب 50 میلی‌گرم در لیتر است که براساس گزارش وزارت بهداشت اکنون این میزان در آب منطقه شش آبفای تهران بین 50 تا 90 میلی‌گرم در لیتر و بیش از حد مجاز است.»

تاکنون وزارت نیرو زیر بار وجود نیترات یا وایتکس در آب تهران نرفته است اما همین ماه گذشته معاون بهره‌برداری آبفای استان تهران با اشاره به استفاده از آب‌ژاول در گندزدایی آب تهران از دو سال گذشته شروع شده، اعلام کرد: «استفاده از این روش بیشتر در برخی از مخازن شهر تهران که داخل بافت‌های مسکونی هستند رایج است. این در حالی است که آب تهران درمجموع با ترکیب آب‌ژاول و گاز کلر تصفیه می‌شود.

به عبارت دیگر، مسوولان وزارت نیرو اعلام کردند که به جای وایتکس از آب‌ژاول استفاده می‌کنند. به نظر می‌رسد وزارت نیرو تلاش می‌کند تا کارش را پشت چندگانگی علمی یک نام پنهان کند؛ چراکه آب‌ژاول نام تجاری «وایتکس» است و از آن برای تصفیه آب استخرها استفاده می‌شود. استفاده از آب ژاول برای تصفیه آب آشامیدنی شهروندان تهران البته به مجلس هم کشیده شد. چندی پیش با بالا گرفتن این شایعات مسوولان وزارت بهداشت و مدیرعامل شرکت مهندسی آب و فاضلاب کشور در مورد جایگزینی آب‌ژاول به‌جای کلر در آب شهر، به کمیسیون بهداشت مجلس شورای اسلامی گزارش بدهند.

البته درد تهرانی‌ها یکی دو تا نیست؛ در بحبوحه استرس‌شان از سلامت آب آشامیدنی باید با شایعه وجود وایتکس در شیر هم دست و پنجه نرم کنند. موسی‌خانی، متخصص آزمایشگاه «مبنا»، می‌گوید: «متاسفانه برخی دامداران در شیر وایتکس می‌ریزند تا بار میکروبی آن پایین بیاید و البته تاکید می‌کند: «مقدار وایتکس مصرفی آن‌قدر زیاد نیست که بو یا طعم فرآورده را عوض کند.» مدیرعامل شرکت لبنیاتی زرین‌غزال در گفت‌وگو با «خبر آنلاین»، هم برآمیختگی وایتکس و شیر تاکید دارد.

به اعتقاد علی‌محمد ابراهیمی، برخی از تولیدکنندگان مواد لبنی نه‌تنها مواد شوینده به محصولات می‌افزایند که خیلی از تخلفات و خطاهای غیربهداشتی را نیز مرتکب  می‌شوند. البته او علت بروز چنین رفتارهایی را واکنش آنها در مقابل فشار دولت بر تولیدکنندگان برای حفظ قیمت‌ها دانست و اذعان داشت آنها ناگزیر می‌شوند تا با برخی اصول بهداشتی را قربانی کنند.

طوری که این آلودگی‌ها جزو اصلی زندگی ما شهرنشینان شده است. پس از مطرح شدن آلودگی‌ها موضوع آلوده بودن خشکبارهای ایرانی به سم آفلاتو هم سر زبان‌ها افتاد، سم خطرناکی که می‌تواند به سرطان کبد منجر شود. درست همان زمانی که مردم فکر می‌کنند با خوردن خشکبار تازه ایرانی به بدن‌شان مواد مغذی می‌رسانند بیماری خاموش و گاه مهلکی در وجودشان رشد می‌کند و این تنها بخشی از زندگی آلوده ما شهرنشینان است.